ODBUDOWA PODZIELONEGO KONTYNENTU

Określono na nowo granice i przemieszczono siłą całe społeczności. Zachodni sojusznicy zaakceptowali przesunięcie polskich granic na zachód i kontrolę Związku Radzieckiego nad państwami bałtyckimi. Zmiany granic nastąpiły też we Włoszech, w Bułgarii, Rumunii, Czechosłowacji i na Węgrzech. Niemcy i Austrię podzielono na strefy okupacyjne.

Niedobór mężczyzn oznacza, że ciężarem odbudowy obarczone są głównie kobiety, młodzi ludzie oraz jeńcy wojenni.

Kolejki za chlebem są powszechne, a zaradni ludzie wykorzystują wszystko, co wpadnie im w ręce, by się ogrzać, ubrać i zaspokoić inne potrzeby.

Ponownie ujawniają się ostre różnice ideologiczne między liberalnymi demokracjami Zachodu i wschodnim komunizmem, potęgując prawdopodobieństwo nowej wojny światowej.

Środki z planu Marshalla zaproponowano większości państw na zachodzie i wschodzie Europy, ale Związek Radziecki nakazuje rządom krajów pozostających pod jego wpływami odrzucenie oferty, co przyczynia się do pogłębienia podziału kontynentu. Do czasu zakończenia planu wszystkie objęte nim państwa przekraczają poziom rozwoju gospodarczego sprzed wojny.

Zarówno blok zachodni, jak i blok wschodni są zdecydowane udowodnić wyższość swojego modelu społeczeństwa. Wschód, który funkcjonuje w oparciu o gospodarkę planową i rządy jednej partii, obstaje przy idei, że ideologia komunizmu zajmie miejsce kapitalizmu. Gospodarka i polityka o takich cechach prezentowane są jako jedynie etap przejściowy do bezklasowego i bezpaństwowego społeczeństwa.

Typowym produktem tamtych czasów jest plastikowe krzesło w kształcie litery S, efekt pracy duńskiego projektanta Vernera Pantona. W krajach komunistycznych projektanci też chcieli pokazać, co potrafią – w Niemczech Wschodnich wkrótce zaczęto produkować krzesła w kształcie litery Z.

W europejskich systemach oświatowych zachodzą w tym okresie ogromne zmiany. Finansowanie państwowe zwiększa się na wszystkich szczeblach dzięki kwitnącej gospodarce i państwu opiekuńczemu, co oznacza lepszy dostęp do edukacji dla większej liczby dzieci i młodzieży – edukacja nie jest już wyłącznie zarezerwowana dla uprzywilejowanej mniejszości.

Miasta satelickie i wielkie osiedla są budowane zgodnie z zasadami modernistycznej architektury. Obok węzłów transportowych i ośrodków administracyjnych powstają kilometry identycznych szarych betonowych bloków. Negatywne skutki tak skrajnego funkcjonalizmu i surowego estetycznego ujednolicenia dla życia ludzi i tkanki społecznej wyjdą na jaw dopiero później.

Ten fotel ze stworzonej przez Eastmana kliniki dentystycznej dla dzieci jest przykładem na to, że opieka zdrowotna w przedwojennej Europie była w znacznej mierze uzależniona od hojności prywatnych darczyńców, takich jak amerykański biznesmen George Eastman. W latach 30. XX w. Eastman założył i finansował szereg klinik dentystycznych w Europie, które po wojnie włączono do publicznej służby zdrowia.

Własny samochód, wcześniej zarezerwowany dla bogaczy, obecnie jest w zasięgu ręki coraz większej liczby ludzi i symbolizuje europejski dobrobyt. Jednakże w krajach bloku wschodniego, gdzie produkcja nigdy nie zaspokaja popytu, samochody są towarem luksusowym, czasem będącym przedmiotem wieloletniego oczekiwania na liście klientów.  Licencje na modele-ikony, np. włoskiego FIAT-a, sprzedawane są w innych państwach kontynentu.

W Europie Zachodniej rośnie nadzieja na zjednoczenie Europy, gdyż czuje się ona zamknięta w coraz silniejszym potrzasku między dwoma supermocarstwami. Powoli idea kontynentu jako „trzeciej siły” toruje drogę ściślejszej współpracy ponadgranicznej.

Aby powstały „Stany Zjednoczone Europy”, potrzebne są takie rzeczy, jak paszport i wspólna waluta. Jeszcze w latach 40. niezależne stowarzyszenie pod nazwą Ruch Europejski prowadzi kampanię w tej sprawie, rozpowszechniając specjalnie wydane na tę okoliczność dowody tożsamości i banknoty.

Spójrz na pisownię słowa EUROP na tej sztabce żelaza z 1953 r. Brakuje końcowego „E”, które powinno się tam znaleźć zgodnie z pisownią francuską, a także „A”, które stosuje się w języku niemieckim, niderlandzkim i włoskim. To znamienny przykład kompromisu w obrębie nowej Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali.

Artyści Ritula Fränkel i jej mąż Nicholas Morris tworzą dzieło Josef’s Coat (Płasz Józefa) w 2001 r. Płaszcz należał do ojca Rituli, Josefa Fränkela, który przeżył Holokaust.